22 augustus 2006

Palestijnse circusschool









20 Augustus 2006

Achter de muur van de schande, in een wereld gedomineerd door geweld, uitzichtloosheid, onrecht en pijn, vechten mensen voor hun recht op menselijkheid, voor hun recht op dromen, voor hun recht op blijheid. Dankzij de positieve respons van heel wat mensen kwam die droom voor een een groep jongeren in Palestina uit. In Ramallah opende dit weekend de eerste Palestijnse circusschool haar werking met een wervelende voorstelling .

Een kleine maand geleden stuurden we in paniek een oproep rond. De vreselijke oorlog in het Midden-Oosten gooide stevig wat roet in de plannen van de eerste Palestijnse circusschool. Het oorspronkelijke idee om een doorgedreven training te organiseren van Belgische circusartiesten viel door de oorlog een week voor aanvang in het water.

Maar Shadi Zmorrod, de oprichter van de circusschool, ging vol koppigheid door. Gewoon van obstakels te moeten overwinnen, werd ook dit obstakel de zoveelste uitdaging om de droom toch te realiseren.
In plaats van drie professionele internationale trainers en een 10 tal Palestijnse studenten, gingen drie Palestijnse jongeren met basis-skills in circus de uitdaging aan om zelf een aantal geïnteresseerden op te leiden. De eerste dag stonden er drie studenten, en drie jonge trainers tegenover elkaar. Met de handen in het haar en bang dat het daarbij zou blijven, maar met de moed der wanhoop bleven ze erin geloven. Dag twee stonden er reeds 7 studenten klaar en begonnen de reacties op onze opoep binnen te komen. We kregen telefoon van een Italiaanse clown die reeds in Palestina was en twee dagen wilde helpen. Twee dagen later belde een Italiaanse vriendin van hem ons op die zich onmiddellijk bijna twee weken ter beschikking stelde. En diezelfde dag voegde ook een Amerikaan en twee Franse circusartiesten zich bij het gezelschap. Plots ging het theatertje bruisen, en stortten een 15 jongeren zich vol overgave op de trainings, gaven ze een eerste initiatie voor kinderen en staken we een wervelende voorstelling in elkaar.

En ook de respons voor financiële steun bleef dagelijks toekomen. In Belgie verzamelden we tot op heden (19/8/06) 1.705 euro!! Daarmee konden we de matten betalen, het nodige materiaal aanmaken naarmate de workshop vorderde zoals jongleerballetjes, een paar stelten en WC borstels als jongleerclubs, .. echte clubs waren te duur, WC borstels kostten een 20ste van de prijs en deden perfect dienst!. En met het geld konden we de 4 internationale trainers en drie trainers uit Jeruzalem in Ramallah te slapen leggen, eten voorzien, de promotieflyers voor de show maken, de invoertaksen op het materiaal van Cirkus in Beweging en de camionette regelmatig van benzine voorzien. Zonder deze steun hadden we niets kunnen doen.

Op 18 en 19 augustus organiseerden we onze openingsvoorstellingen. De spanning was te snijden. Zou het lukken, zou er volk komen, hoe zouden de mensen reageren, staan we al wel ver genoeg, ..? Maar de realiteit overtrof onze stoutste dromen. Het werd een overdonderend succes. In de kleine toneelzaal waar 80 zitplaatsen zijn, zaten elke avond meer dan 150 mensen op eengepakt, moeders van 40, 50, gesluierd op de grond tussen de kinderen, mensen waren laaiend enthousiast, volgende de clown in zijn fratsen. En de voorstelling kreeg allures van een echte show. De eerste stappen voor een eerste productie zijn gezet! Het ministerie van cultuur wil zelfs op termijn helpen met de financiering van een cirkustent!!

En nu??

De vier internationale tainers komen allemaal terug in de loop van 2007 om enkele weken of zelfs maanden intensieve training te komen geven, en beloofden ook in hun land mee te timmeren aan steun voor het circusschooltje. De 10 Palestijnse trainers-studenten die meedraaiden blijven op wekelijkse basis trainen. Eind augustus – begin september is er opnieuw en intense 5 daagse training gepland en wordt er verder aan de voorstelling gewerkt om vanaf november de voorstelling ook in Bethlehem, Nablus, Hebron enz.. te programmeren. En eind oktober openen we de deuren voor een eerste groep kinderen. En daarnaast gooien we ons op ale mogelijk kanalen voor een blijvende financiele steun. Willen we dit verhaal een toekomst geven dan moet er een degelijke ruimte komen waar op dagelijkse basis kan getraind worden, moet er geinvetsered worden in en website, in contacten, in een salaris voor de oprichter, in materialen, in ..in .. in... Maar we weten nu dat het kan, en dat we aan een pracht van een project werken. Dus gaan we opnieuw gewoon koppig door.

Aan iedereen, een reuze DANKUWEL voor jullie geloof in het project en voor jullie steun om dit waar te maken!! Wij dromen nu al van voorstellingen in Europa. Jullie zullen onze ere gasten zijn!

Beste groeten, en nogmaals van harte dank!!!!
Ook in naam van Shadi Zmorrod, die me al meermaals zei dat hij zo doodgraag iedereen die er achter staat wil ontmoeten en persoonlijk bedanken.

Jessika Devlieghere

21 augustus 2006

Indringende verhalen

LEBANON: Hear our voices - Abandoned after bombing

BEIRUT, 19 August - Child worker Khaled, aged 14, was abandoned by his family when they fled to Syria during the bombing of their home town, Akkar, 110 km northeast of Beirut. For three years before the beginning of the month-long war between Israel and Hezbollah on 12 July, he used to spend most of the week working in the capital, only returning home for weekends.

"When I heard about Israeli air strikes in Akkar, I travelled there, only to find that my family had left for an unknown location in Syria. I returned to Beirut to see out the rest of the war with hundreds of other displaced Lebanese in Sanayeh Park in the heart of the city. With nowhere to go and with the return of thousands of displaced people to their homes last week, I am now one of the last to remain in the park.

"When I heard about the bombing of Akkar a week into the war, I decided to go home to see whether my family and home had survived. I was glad to see our home had not been damaged, but when I knocked repeatedly at the door and no one came I began to worry.

"Our neighbour heard the knocks and came out, only to tell me my family had left for Syria the night before. She did not know that they had left without me, or where in Syria my family planned to go.

"I still feel that I do not want to return to my family now that they may have returned. Even if they have come back, and even if they want me home, I don't want to live with them ever again. I know that the only reason why they would want me back is because they would want me to work to support them as I used to. It's clear they have no love for me, so I might as well look after myself.

"But I very much want to see my brother and sister. During the war, I was not scared about what could happen to me. But every night I worried that my sister was sad or scared.

"Now that the majority of the displaced have left Beirut, I feel lonelier than ever. Samidoun [the Resilient Ones, an NGO], is helping me try and find a place to live. I don't know what to do, whether to agree or to continue living like this. But if they will help me go to school, then I might accept, because I want to be an interior decorator when I grow up. Then, I will be able to help my brother and sister live like kings."

SA/AR/MW –IRIN/UN

19 augustus 2006

De macht van Israël

Drie keer ben ik de laatste jaren naar Israël-Palestina geweest. Drie keer was ik getuige van de vernederingen tegenover de Palestijnen, ondermeer in de Westelijke Jordaanoever. Drie keer ben ik vol ongeloof teruggekeerd. Israël zo machtig? Zo’n militaire macht? Zo boven alles en iedereen verheven? Boven VN resoluties, boven protest van vredesbewegingen? Niet boven internationale kritiek natuurlijk, want die was er omzeggens niet. Want iedereen is, terecht overigens, nog altijd bezig met het verwerken van die vreselijke Holocaust en het feit dat het onder de ogen van iedereen is kunnen gebeuren. We sloten de ogen zoals je doet tegenover een kind dat je ten onrechte flink gestraft hebt en de volgende keer maar laat stout zijn. Om het goed te maken.

Het zag er echter deze naar uit dat de oppermacht van Israël gebroken was. Een keerpunt? De internationale kritiek op hun gedrag in Libanon is deze keer luid doorgeklonken. Hun militaire macht wordt zelfs in vraag gesteld. Ja, het was tot dusver gemakkelijk om gewapende aanvallen tegen meestal ongewapende Palestijnen met een overwinningsroes af te sluiten.

Maar tegen Hezbollah met Iran in de achtergrond?

Ik dacht, die onmacht van Israël zal henzelf en zeker de Palestijnen ten goede komen. Het is de periode van bezinning en nadenken. Maar wat lees ik deze morgen in mijn krant. In de Gazastrook zijn de Israëlische troepen weer flink tekeer gegaan!!!!

Gezond verstand, waar blijf je?

Jennie Vanlerberghe